Τ΄ όνειρο είναι (ήτανε) δικό μου

Admin

Ήμουν σε τόπους μακρινούς,
ανοιξιάτικους, μαγευτικούς,
ονειρεμένους.
Κάποιος με σήκωσε απαλά.
Το όνειρο (προσφορά θεϊκή),
σβήνει χάνεται.
Γέρνω, επάνω σε ώμους,
(πρόχειρο μαξιλάρι), άβολα.
Να κοιμηθώ θέλω,
να γυρίσω πίσω στο όνειρο.
Προσπαθώ, μάταια ίσως,
μα, προσπαθώ,
επιμένω…
Και να! Να, που τα κατάφερα!

Ξαναβρέθηκα εκεί,
στο λουλουδιασμένο κάμπο.
«Μαργαρίτα, άνοιξέ μου,
εγώ είμαι, ήρθα,
ήρθα πάλι…»
Μια δρασκελιά μόνο,
Μονάχα μια
και ξαναζώ στο όνειρο
στο θαύμα.
Κι η… «Μαργαρίτα»…άνοιξε,
με πήραν δυο χέρια,
με έβαλαν κάπου…

«Μα, πού βρίσκομαι;
Στο κρεβάτι μου; Όχι!
Μήτε σε γνώριμη αγκαλιά.
Περίεργο, τί μου συμβαίνει…;
Κάποιες ηλιαχτίδες,
δραπέτευσαν από τον ήλιο,
μετά κι άλλες, κι άλλες.
Γλίστρησαν, ανάμεσα
από τους τσιμεντένιους γίγαντες,
για να έρθουν κοντά μου, επάνω μου.
Βάλθηκαν να με αγκαλιάσουν,
να με παρηγορήσουν…
Το κορμί ένοιωσε τη θαλπωρή
Του φθινοπωριάτικου ήλιου,
η καρδιά όμως, όχι!

» Τί είναι αυτό…