Αγώνες, Ελπίδες, Ιδανικά

Admin

Δημοκρατία, ζήτησε ο λαός
και φώναξε, για ψωμί,για λευτεριά!
Ήτανε λίγο,μα, γίνανε παλμός,
άντρες, γυναίκες, νέοι, γέροι, παιδιά.

Απειλές πρώτα,μετά, βία, σκοτωμοί.
Οι φωνές θέριεψαν φτάσανε ψηλά,
«…καλύτερα μιάς ώρας ελεύθερη ζωή…»
δε στέκει ζωή, χωρίς ιδανικά!

Όλοι, υποχώρησαν, στα όπλα ΄μπρος,
σίγησαν τα συνθήματα, οι φωνές.
Βαρύς πολύ, ατέλειωτος ο καημός,
μα, μεγάλες οι ελπίδες οι κρυφές...!

Οι ελπίδες τους βαθιά ριζώθηκαν,
Πέρασαν(;) και οι πληγές κι ο πόνος.
Αγώνες και θυσίες κάποτε δικαιώθηκαν,
ανηφοριά, της λευτεριάς ο δρόμος!

Στον τόπο τούτο είναι ένας τάφος,
τάφος μαζί κι ηρωικό μνημείο,
μιλήστε στις άλλες γενιές με πάθος
για το αξέχαστο:«Εδώ Πολυτεχνείο…!