Θυμάμαι…

Admin

Θυμάμαι όταν σ΄ έπαιρνα
παιδί στην αγκαλιά μου…

Σε κρατούσα κι ένοιωθες
γαλήνη, σιγουριά!
Πάντοτε σε φρόντιζα
με όλη μου τη στοργή,
με εύρισκε πρόθυμο,
κάθε σου επιθυμία,
απλόχερα κι ευχάριστα
σου έδινα συμβουλές.
Πίστευα πως σε οδηγούσα
στης αρετής το δρόμο!
Κι εσύ μεγάλωνες…
Πριν όμως τα δεκάξι σου
καλά-καλά τα κλείσεις,
δήλωσες με ύφος σοβαρό:
«Μονάχος μου να ζήσω θέλω
από δω και μπρος.
Τώρα ξέρω, έμαθα τη ζωή..!»
Και σ΄ άφησα, (τί λάθος!),
ελεύθερο πουλί,
νομίζοντας πως είσαι
στο δρόμο το σωστό...
Κάποιο ξημέρωμα,
(να μην ερχότανε ποτέ),δυό άγνωστοι,
μου χτύπησαν την πόρτα.

Ο ένας ήταν με στολή,
κάτι για αναγνώριση
μου είπανε θαρρώ
και βιαστικά
μ΄ οδήγησαν κοντά σου!
Τα έχασα
όταν σ΄ αντίκρισα:
Σώμα αδύναμο, άψυχο,
άσπρο σαν το πανί,
με μια βελόνα μισητή
στο χέρι καρφωμένη…
Πριν, κάτω στο χώμα,
σωριαστώ
και με φωνή που έτρεμε
φώναξα: « Γ ι α τ ί ;»

Θυμάμαι όταν σ΄ έπαιρνα
παιδί στην αγκαλιά μου…