Τοπίο πόνου

Admin

Διακρίνω, στο βάθος των ματιών σου
μιά λίμνη δακρύων, βλέπω κι εσένα εκεί
να ζωγραφίζεις-με χρώματα θλιβερά-
ένα τοπίο πόνου.
Για φόντο βάζεις απογοήτευσης βουνά
και σύννεφα θλίψης
που σκεπάζουν έναν ήλιο αδύναμο, μουντό
κι ακόμα πιο μουντή, πίσω τους
βάζεις τη μοναξιά.

Κάποτε, οι άνεμοι της απελπισίας
ξεσπούν σε θύελλα,
σε ένα ξέφρενο σε ρυθμό χορό
σα να πασχίζουν να παρασύρουν στη δίνη τους
τούτο το-αταίριαστο μ΄ εσένα-τοπίο,
σα να θέλουν να το σβήσουν,
να το εξαφανίσουν.

Μέσα στο στήθος σου
χτυπά δυνατά η καρδιά, αλλόκοτα
που, παρασυρμένη από τα συναισθήματά της
αγωνιά για λευτεριά.
Άφησε τη λίμνη των δακρύων σου,
άφησε να γίνουν χείμαρρος
τα δάκρυά σου, για να γκρεμίσουν
στον καταρράκτη τους
(έξω από το είναι σου)
του πόνου το τοπίο,
για νάρθει γρήγορα
η λύτρωση,
η λευτεριά,
η ηρεμία!